Dinsdagavond werd de Sparta documentaire “Clubliefde op zijn Spartaans” op ESPN uitgezonden. Sindsdien wordt deze docu herhaald op de betaalzender die voorheen als Fox sports door het leven ging. Naar verwachting komt de docu op een gegeven moment ook vrij en zal je hem op het officiele YouTube kanaal van Sparta kunnen gaan bekijken.
De geest van Jules Deelder gaat door heel de reportage heen. Elk moment komt de in 2019 overleden nachtburgemeester van Rotterdam weer terug. Niet alleen door zijn bekende outfit te tonen in het Sparta-museum, maar door saxofonist Boris van der Lek, die gewapend met zijn blaasinstrument op diverse locaties in het stadion zwoele jazzklanken laat klinken. De discussie dat Sparta een cultclub zou moeten worden, lijkt daarmee beslecht: Sparta is een en al cult als je jazz aan de club verbindt.
Dan vanuit cafe Steijn in het Westen van de stad komen we stadsdichter Derek Otte tegen. De geur van gekookte en gebakken mosselen komen nog net niet je televisie uit, maar kenmerkt de sfeer waarin Otte zijn verhaal doet. Hij komt met mooie verhalen die hij als kind meemaakte en heeft het over de benaderbaarheid van zijn helden in die tijd. Het spandoek dat hij als youngster ooit meenam naar Sparta doet de hele spandoeken-actie op Zuid verbleken. Mooi detail: Zodra Derek wakker wordt kijkt hij als eerste op ITWM om te checken of er nog nieuws onder de Spartaanse zon is. Dat die Sparta zon niet altijd schijnt wordt snel duidelijk, Spartaan zijn is meer dan supporter zijn van een club die altijd maar weer weet te presteren. De jazz uit de saxofoon van Boris van der Lek had op die momenten blues moeten zijn.
Over het melancholische karakter van de club kunnen Ruud van Os en Anton Slotboom, de makers van de Sparta podcast die elke dinsdag online staat meepraten. Sparta is te mooi om groot te worden, we willen de club niet zomaar met iedereen delen. Dat betekent ook dat je waarschijnlijk nooit erg succesvol zal zijn, maar dat verklaart direct ook de liefde. Sparta is er niet alleen voor het succes maar ook voor de sociale samenhang van 10.000 gelijkgestemden die tweewekelijks samenkomen.
Die sociale cohesie is ook onderdeel van Kel Paget zijn verhaal. Hij is een van de mannen die de Spangenaren heeft opgericht en staat nog steeds hoog in de pikorde als het gaat om het brengen van sfeer in ons stadion. Ook hij vindt, zoals elke Spartaan dat vindt, dat corona een gat slaat in de Sparta-beleving. Hij toont de spandoeken die door de jaren gemaakt zijn in het supportershome. Een doek van Lucky Luke in Wilde Westen (verwijzend naar Rotterdam- West), maar ook een mooi doek voor Jules Deelder. Het is een bonte verzameling.
Wie ook een verzameling heeft is Rob Groeneveld. Hij heeft door de loop der jaren allerlei Spartaanse relikwieën weten te verzamelen en in hem zie je een supporter die vooral het Spartaanse erfgoed wil doorgeven aan de volgende generaties Sparta supporters. Mooi om te zien is de originele Sparta suppoosten pet. Deze werd tot in de jaren ’80 gedragen door personen die zich nu steward mogen noemen. In de jaren daarvoor hadden de suppoosten al afscheid mogen nemen van hun donkere lange leren jassen. Als we onze cultstatus nog verder willen bevestigen dan zou per direct een terugkeer van deze kledij een vereiste zijn zie je Rob denken als hij deze schitterende pet op zet
Wie een beetje buiten de toon van de docu valt is de goedlachse Sparta supporter Reyer Jan van Veldhuizen. Ook hij heeft een Sparta verzameling, waar zijn vrouw wat minder blij van wordt als Reyer Jan zelf. De gepensioneerde supporter die naar eigen zeggen al veertig jaar lid is voegt een muzikale noot aan de docu toe door niet erg goed gelukte liedjes ten gehore te brengen. De documentaire-makers doen hiermee de jazzy sfeer van de rest van de docu eigenlijk een beetje tekort. Reyer Jan kan hier overigens niets aan doen. Waar hij wel wat aan kan doen is stoppen met het Sparta voetballertje te ontheiligen. Als ritueel heeft Reyer Jan er voor gekozen om elftalposters uit de eerste divisie in zijn Sparta cave neer te leggen en er op te gaan stampen om zo de boze voetbalgeesten duidelijk te maken dat zijn club nooit meer mag degraderen. Onbewust lijkt het, maar eerste divisie of niet, stampen op een icoon als het voetballertje is not done.
Al met al is de documentaire de moeite waard om te zien. Niet alleen voor Spartanen, maar zeker ook voor niet Spartanen. Zij krijgen een kans om te zien dat onze club zich behoorlijk onderscheid van andere clubs. Niet alleen door ons huis (Het Kasteel) , maar zeker door onze aanhang!
