Een paar weken geleden schreef ik hier een blog over mijn weg naar Sparta: naar een club gaan die niet succesvol is en dat prima vinden.
Nu moet ik opnieuw nadenken: Sparta is succesvol! Dat had ik nooit verwacht. Beste start van een seizoen in 31 jaar! Een paar maanden geleden verwachtten we allemaal naar Dordrecht, Breda of Helmond te reizen, nu checken we al vluchten naar Madrid, Milaan en Liverpool.
Wat is er met Sparta gebeurd? Hoe is deze club een succesmachine geworden?
Zoals vaak het geval is, zijn er veel dingen die bijdragen tot succes.
Het is ook Manfred Laros, die het juiste instinct lijkt te hebben om de juiste mensen op het juiste moment de deur uit te krijgen. Het is ook Gerard Nijkamp met zijn geheime netwerk van spelers, dat een beetje aan de maffia doet denken. Het is ook Maurice Steijn, die alleen van topclubs kan verliezen. Het zijn ook de spelers die samen een team vormen.
Dat is allemaal belangrijk voor succes, maar het belangrijkste voor het nieuwe, grote succes van Sparta is wat alle Spartanen vermoeden: de nieuwe grasmat!
Na jaren van spelen op plastic matjes, is er afgelopen zomer eindelijk weer een fatsoenlijke grasmat aangelegd!
Wat is er niet mogelijk als er eenmaal een gazon is?
Je kunt beter voetbal spelen. Je doet jezelf minder pijn. Je kunt bloemen planten. Je kunt er een onbespeelbaar veld van maken tegen een te sterke tegenstander. Je kunt erop barbecueën op dagen dat je niet speelt. Je kunt gras naar de scheidsrechter gooien als hij slecht fluit. Je kunt er tijdens de wedstrijd op spugen zonder bang te zijn dat je er een half uur later op uitglijdt.
Maar gras kan ook het succes in gevaar brengen!
Dit is wat er tientallen jaren geleden in Brazilië gebeurde.
De club Vasco da Gama uit Rio de Janeiro was een van de sterkste teams van die tijd en won titel na titel. In december 1937 moesten ze spelen tegen Andaraí, een kleine club in de jungle. Door een ongeluk en slecht weer heeft de bus van Vasco da Gama het niet gehaald. De gastclub drong niet aan op een stipte aftrap en wachtte enkele uren tot Vasco eindelijk arriveerde. Vasco was zeer ondankbaar en vernederde Andaraí met 12-0.
Arubinha, de aanvoerder van Andaraí, vervloekte vervolgens de spelers van Vasco da Gama: “12 jaar lang zullen jullie geen titel winnen!”. De spelers uit Rio, die gewend waren aan succes, konden alleen maar lachen.
Maar niet voor lang. Voor het eerst in lange tijd verloren ze de titel. Het gebeurt. Het jaar daarop ook. Men wordt achterdochtig. Hetzelfde het jaar daarop. Je raakt in paniek.
Kikker
Het gerucht ging dat Arubinha een kikker had begraven op het veld in het stadion van Vasco da Gama. In Brazilië wordt het als een teken van ongeluk beschouwd om een kikker te begraven. Daarom doen mensen het graag op het terrein van de vijand.
De paniek in de club groeide. De eigen medicijnman van de club gaf het bevel: “Zoek de kikker!” Het graven begon op het veld in het stadion, zonder resultaat. Na het volgende jaar zonder titel werd het hele veld in het stadion van Vasco afgegraven: geen kikker te bekennen.
Ze kregen hun zin en stuurden een delegatie naar Andaraí om zich te verontschuldigen en Arubinha te vragen de plaats waar de kikker was begraven te onthullen. Arubinha wist niet waar het over ging, maar hij hief de vloek op. Het jaar daarop werd Vasco da Gama opnieuw kampioen.
Wat leert dit verhaal ons?
We hebben een gazon en we zijn succesvol vanwege dat gazon! Maar het kan ook een gevaar zijn! Bijvoorbeeld, als iemand daar kikkers begraaft. Tot die tijd moeten we genieten van het succes.
P.S. Wie gaat er volgend seizoen mee naar De Kuip de avond voor de derby? Ik haal de kikkers!
