De lucht op Sicilië is zo blauw als het blauwtje dat je oploopt in het fietsenhok wanneer je daar staat met je eerste vriendinnetje en er niet meer dan een vluchtig kusje op de wang vanaf kan. Jaja, lieve Sparta-vriendinnen en vrienden. Hier Semper met een update vanuit Bella Italia, Trapani Sicilia.
Update? Hoezo dan? Wat weet Semper meer van Sparta dan dat wij hier weten over onze geliefde club? Niets, maar hé, hier schijnt de zon. En de vrouwen lopen hier nog altijd kortgerokt. De mannen staan op elke hoek van de straat met elkaar te ouwehoeren. Over wat? Ja..wat denkie zelluf? Over calcio natuurlijk, oftewel voetbal. Het zijn net mensen hoor hier. Ook zij zijn begaan met hun clubje. In dit geval Trapani. Financieel zitten die helemaal aan de grond. Iets met niet of te laat uitbetalen van salarissen. Ja, covid zorgt hier ook voor slachtoffers.
Kom op. We gaan even naar buiten. Wandelen langs het strand. Daar heb je die gozer weer met een manke poot en een oog die in je linkerbroekzak kijkt. Op mijn vorige adres alhier, woonde hij een paar deuren verder met zijn zussen en moeder. Altijd lazerus en maar slepen met die poot. Op een avond werd ik opgeschrikt door een hoop lawaai. Ik keek vanaf mijn balkon op straat en daar werd de mankepoot helemaal de tering geslagen door de Carbinieri. Uitgerust met van die houten knuppels sloegen ze hem overal waar ze hem raken konden. Hup zo de arrestantenwagen in en weg. Ze doen hier niet zo moeilijk hoor.
Maar goed sinds die tijd heb ik een zwak voor de mankepoot. Nu stond hij weer voor mij. Ik voelde in mijn zak en gaf hem vijf euro. Overigens heb ik hem ook weleens twintig euro gegeven. De blik in zijn (schele) ogen….schitterend. Tja, hij hoeft er niks voor te doen. Geen liedje zingen. Niks. Eigenlijk is het tegen mijn principes. Geld geven aan mensen die niets doen en hun hand ophouden. De volgende keer vraag ik hem of hij de eerste drie regels van het prachtige Italiaanse volkslied voor mij wil zingen. Ik houd u op de hoogte.
Even pranzo (ontbijten). Zeg het maar; wat zal het zijn? Ze hebben hier lekkere broodje met spinazie. Die noemen ze hier cardinali (Kardinalen) Aanradertje. Ik luister elke week naar de geweldige Corpotcast van de twee Spangenaren Bart Vriends en Thomas Verhaar. Naar Maarten Fockert ook natuurlijk. Ik hoop altijd dat ze uit de school klappen over hun trainers.
Dat valt dan een beetje tegen, maar Thomas Verhaar zei deze week wel iets waarvan mijn Spartaanse voelsprieten overeind gingen staan. Over zelfvertrouwen en faalangst. Thomas: ‘Bij Sparta had ik best een hoog rendement, maar dan heb je trainers die gaan ‘sleutelen’ aan het rendement. Ja, je rendement is goed maar je moet wel zorgen dat je de bal minder verliest. Dat is voor mij altijd een strijd geweest tussen mij en de trainer. Als ik de ballen niet verlies dan krijg je de topmomenten ook niet. Als je er dan vervolgens niet goed inzit, ga je erop letten dat je heel erg zuinig speelt. Want dat is wat ze willen zien. Hoe meer je erover na gaat denken, hoe meer ballen je verliest.”
Moraal van het verhaal: trainers maken spelers kapot met hun waandenkbeelden van balverlies die ze dan projecteren op spelers. Spelers waar in principe niks op aan te merken zijn. Want Thomas’ rendement was hóóg hoor. Val hem dan niet lastig met balverliesverhalen. Laat spelers lekker in hun comfortzone. Want zie het resultaat: Thomas was op het laatst geen schim meer van de fantastische speler die hij ooit was. Kapot en murw gebeukt door de balverliesmantra’s van trainers.
Nou lieverds, leuk jullie gesproken te hebben en de volgende update vanuit Sicilië houden jullie tegoed. Volgende week naar Palermo voor de tentoonstelling ‘Bowie by Sukita’op het Palazzo Saint Elia. Rood-witte groetjes en drie punten zondag tegen Zuid.
