Het begon kalm en vol vertrouwen. Toen kwam het onheil. Worsteling en wanhoop. En toen de grote opluchting dat het toch nog gelukt was.

Ik was twee dagen in Duitsland voor mijn werk. De dag voor de wedstrijd reed ik terug van Neurenberg naar Rotterdam. Met de Deutsche Bahn. Iedere Duitser weet dat een reis met de Deutsche Bahn het laatste avontuur van de moderne mens is. Dat was die dag ook het geval.

Alles was prima tot Düsseldorf. Ik stapte uit, in de veilige wetenschap dat ik over een uur de volgende trein naar Utrecht zou kunnen nemen en dan op tijd in Rotterdam zou zijn.
Toen kwam de catastrofe: 10 minuten voor vertrek werd de trein geannuleerd.

Wat volgde was een urenlange odyssee, die ik je zal besparen. Slechts de helft van de treinen reed nog, annuleringen werden consequent niet aangekondigd, iedereen probeerde zich op de een of andere manier station voor station een weg te banen.
Ik kwam met een paar anderen vast te zitten in Mönchengladbach en kon niet verder. Acht van ons gingen toen rond 23.00 uur met een taxi de grens over naar Nederland. We kwamen aan in Eindhoven en vielen opgelucht in de stoelen van de Nederlandse Spoorwegen. Om 1 uur was ik eindelijk thuis. Ik viel op mijn knieën en kuste de Rotterdamse grond.

Dat is precies hoe de wedstrijd tegen Utrecht verliep.
Eerst de zekerheid. De wedstrijd gaat goed, we staan voor. Rustig kijk ik naar de wedstrijd. Zodra we het doelpunt maken, is het over.
En we scoren het doelpunt. Maar het wordt afgekeurd.
Het maakt niet uit, we staan voor.

Dan komt de catastrofe die onze zekerheid om zeep helpt: Utrecht scoort het doelpunt. En is op weg om het tweede doelpunt te maken.
Er begint een geweldige strijd die me jaren ouder maakt.
Maar aan het eind is er de opluchting dat ik het toch gehaald heb.
Ik val op mijn knieën en kus de trappen van het Kasteel.

Wat we zondagavond in het Kasteel hebben gezien, is een avond die ons allemaal doet beseffen waarom we eigenlijk naar voetbal gaan.
We zien veel wedstrijden door de jaren heen. Mooie overwinningen en stomme nederlagen. De meeste wedstrijden vergeten we omdat ze net zo verlopen als vele andere wedstrijden.

En dan, heel zelden, is er een wedstrijd die we nooit vergeten. Omdat het uniek is. Omdat het dramatisch is. Omdat het ons laat lijden en juichen. Omdat we in dit spel alles vergeten behalve dit spel.
Daarom gaan we naar het stadion. Omdat we hopen dat deze wedstrijd een eeuwige wedstrijd zal zijn. Afgelopen zondag hebben we er een gezien.

Bedankt, Sparta!

P.S. Voor het eerst vergezelde mijn vrouw me naar het stadion. Ik was bij deze wedstrijd blij dat iemand me in geval van nood naar huis kon brengen. Ze was een geluksbrenger en mag nog een keer mee.

Een Belgische vriend vergezelde me vorig seizoen twee keer, beide keren 0-1 (PSV, Ajax). Hij brengt geen geluk. Ik heb zijn gezicht, vingerafdrukken en gegevens gemeld bij de club. Hij komt het stadion nooit meer in.

Abonneer
Abonneren op
10 Reacties
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedback
Bekijk alle reacties