Een week geleden weigerden twee Rotterdamse spelers een eenmalige aanvoerdersband te dragen die duidelijk zou maken dat alle fans, ongeacht seksuele voorkeur, welkom zijn in het voetbalstadion. Één aanvoerder veranderde zijn band voor een kleurloos, nietszeggend alternatief. De andere aanvoerder walgde zo van het idee dat er niets anders op zat dan gewoon de hele aanvoerder te vervangen. Sindsdien heeft de KNVB het hele initiatief maar van tafel geveegd.
Mooie voetbalzondag?
En zo maakten twee clubs op een mooie voetbalzondag, waarop alle andere betaald voetbalclubs wél een handreiking maakten naar LHBTI-fans, een onverbloemd statement tégen acceptatie. Boven deze stadions werd een gigantische rode vlag gehesen: hier vinden we het normaal om de LHBTI-medemens niet normaal te vinden. Zoals een zoekfilter die helpt de homofobe voetbalvelden van het land aan te stippen. Want deze aanvoerders werd niet gevraagd om een stap in een gaybar te zetten. Of zoenend met hun keeper op de foto te gaan. Het idee was slechts het dragen van een lapje stof dat zou laten zien: alle supporters, inclusief de LHBTI-supporters (en -spelers), zijn OK. In hun ogen helaas niet.
Statements
Toen kwamen de statements van de clubs. Wat waren ze geschrokken! En bovendien verkeerd begrepen! De clubs, zo werd er beweerd, waren wel degelijk toleranter dan hun aanvoerders. Maar het misverstand uit de weg ruimen, en expliciet verklaren dat alle LHBTI-fans welkom zijn, gebeurde niet. Ook de statements konden de LHBTI-groep niet expliciet benoemen. Bij beide teams stond dezelfde speler het weekend erop gewoon op het veld om de club te vertegenwoordigen. Zolang deze clubs deze groep fans niet bij naam en toe willen benoemen en zolang ze achter hun sportieve uithangbord blijven staan, blijft het signaal van intolerantie in stand gehouden.
Hoe nu verder?
Hoe moet het nu met de LHBTI-supporters de volgende keer dat zij homofobe uitlatingen horen in het stadion, de kroeg, of online? Zij weten dat ze niet hoeven te rekenen op de steun van nota bene de belangrijkste vertegenwoordiger van hun club. Omdat deze aanvoerder in plaats van het maken van een handreiking naar deze supporters er voor koos om naar de buitenwereld duidelijk te maken: ik snap jullie probleem met deze kleine groep clubgenoten. Ik moet er zelfs niet aan denken om anderhalf uur een gekleurd lapje stof om mijn bovenarm te hangen om deze fans het gevoel te geven dat ze er wél bij horen. Hoe moet het nu met deze kleine groep fans, die zien hoe hun aanvoerder zo de rode loper uitlegt voor een volgende homofobe intimidatie of bedreiging?
Poorten Kasteel wagenwijd open
Een schrale troost: een eindje verderop in de stad staat een stadion waar iedereen met een ruimdenkender voetbalhart terecht kan. Hoewel de naam een bepaalde ouderwetsheid doen vermoeden, zijn op Het Kasteel de principes van spelers, supporters, en organisatie gebaseerd op acceptatie en niet intolerantie, op insluiten en niet buitensluiten. De poorten van Het Kasteel staan wagenwijd open voor iedere voetbalfan ongeacht geslacht, afkomst, of seksuele of religieuze voorkeur. Tot het moment waarop ook op die andere voetbalvelden alle medewerkers zich “de juiste persoon” voelen om een stap voorwaarts richting acceptatie te maken. Tot die tijd: wees welkom op Het Kasteel.