De
lucht boven ons Kasteel had vandaag dezelfde kleur als de hoes van de
debuutelpee van The Eagles. Die
kocht
ik destijds in het kleinste platenwinkeltje van Schiedam en omstreken
“Free Recordshop’’, alwaar Hans van Breukhoven de scepter
zwaaide. U weet wel, de ex van Conny Breukhoven. Beter
bekend als Vanessa. Hans is al jaren dood maar de elpee beleeft
momenteel een ware come-back. Voor Free-Record Shop komt deze revival
helaas te laat.
Gisteren
werd er ontspannen getraind met een spelletje voetvolley als
hoogtepunt. Er werd in toernooi-vorm gespeeld en het schetste mijn
verbazing dat het team van de technische staf bestaande uit het
kwartet, Rijsdijk, Jalink, Boukhari
en Fräser in de finale stond. Fräser deed van zich spreken. Met
name de trap met naar voren gerichte voetzool waardoor hij de bal
‘veegde’ met de noppen van z’n zwarte voetbalschoenen maakte
diepe indruk. Tuurlijk, zo moesten de ouwetjes bij tourbeurt
wisselen. Drie
stonden
er op het voetvolleyveld
en één
wissel.
Maar toch. O
ja,
Henk liet zich niet wisselen, hij kan nog goed uit de voeten hoor.
Dat
was gisteren, de
dag na de beschamende nederlaag tegen VV Noordwijk. Vandaag was het
openbaar trainen. Dat
stond
niet op de site maar teammanager
Leen van Steensel had het gisteren impliciet tegen mij gezegd. ‘Om
11 uur trainen.’ Aangekomen bij Het
Kasteel stond ik voor een gesloten poort. Het
moest niet gekker worden. Heeft die van Steensel mij knollen voor
citroenen verkocht? Hij
zei dat er trainen was en nu
sta ik hier voor Jan Lul. Ik
liet het er
niet
bij zitten, toog naar het hoofdgebouw en liet Leen van Steensel
oproepen. Na veel vijven en zessen en niet nadat ik de hoorn uit
handen kreeg van de allerliefste dame achter de balie. ‘‘Hallo,
Leen je spreekt met mij. Jij
zei gisteren dat er openbaar trainen was en nu kom ik hier en sta
voor lul.’’
Leen
bood mij zijn welgemeende excuses aan. Maar
ik was te pissed. ‘’Dit
is heel jammer Leen, maar ik moet hier melding van maken.’’ Ik
hing op en
beende
naar buiten. Daar
liep ik een blonde dame tegen het lijf. Ik begroette haar
allervriendelijkst en vroeg wat haar hier bracht. “Ik
kom eigenlijk vragen of men hier nog gebruikte voetbalshirts heeft
die hergebruik ik dan weer.’’ “Nou dan weet ik wel iemand”,
zei ik en liep met de blonde dame mee naar binnen onder het uitroepen
van juichkreetjes dat ik zo hulpvaardig en aardig was. Een meisje met
om haar hals een fototoestel stond voor de balie.
Daar
klonk de ietwat barse stem van Leen van Steensel. “Neem
de lift naar de 3e.
Loop
rechtdoor en dan rechtsaf dan zie ik je daar”, zei
hij tegen mij. ‘’Nou
dat klinkt ook niet vriendelijk”, zei de blonde dame nog.
“Wacht
effe Leen”, zei ik. “Deze
dame is op zoek naar ouwe shirts. Denk dat jij haar mogelijk wel
verder kan helpen?” Leen hoorde de dame nu geduldig aan. Zelf nam
ik de trap naar de 3e . Daar
aangekomen liep ik door en betrad de ingang met zicht op het veld.
Links zat Henk van Stee en ik begroette hem. Legde hem het akkefietje
met Leen voor. Hij zei dat hij dit wist en dat hij mij hier terug had
gehaald. “Omdat
anders alles straks op Internet staat.’’ Laat ik daar nou net
maling aan hebben. U
heeft
recht op het reilen en
zeilen
van onze prachtige club. Dus
ook dit soort akkefietjes
worden door mij keurig vermeld. Waarvan akte.
Henk’s
telefoon ging. Ik
liet hem en ging uiterst rechts zitten. Zo’n man heeft
belangrijkere zaken te doen, dus met rust laten Semper. Zo zat ik
prinsheerlijk hoog en droog op stoelen van heus leer de besloten
training te bekijken. Leen van Steensel kwam even later naar boven en
ik vroeg hem naar de blonde dame . Ja
ze was verder geholpen door hem. Zand erover Leen, je hebt alles goed
gemaakt en de blonde dame is ook gelukkig. Gouwe gozer die Leen.
Na
drie kwartier stapte ik op en zei voordat ik wegging tegen Henk. ‘Heb
genoeg gezien: 3-0 morgen en nog bedankt en een fijne dag verder.’’
Buiten gekomen stond daar het meisje met het fototoestel om haar nek
die eerder aan de balie stond. Ze stelde zich voor als Anne-Laure. Ze
was van de firma met de naam ‘’Field Factors’’ Het bedrijf is
de drijvende kracht achter het ‘urban water’ project. U weet wel,
het bassin onder het voetbalveldje bij de parkeerplaats voor het
opvangen van overtollig regenwater. Nou wordt ons veld besproeit met
water uit dit bassin. Het
leek Anne-Laure wel aardig om foto’s te maken van het besproeien
van het veld. Ze was aan de balie heengezonden met de mededeling dat
het vandaag besloten trainen was. Dat
ze
na de training foto’s mocht maken. “Maar
gaan de sproeiers dan wel aan?’’ Ze had geen idee. Ik
zei Anne dat het voor haar leuker zou zijn om morgen bij de wedstrijd
het sproeien op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik balde mijn
vuisten en kwam in actie. Wederom
schakelde ik Leen van Steensel in.
‘’Is
dat je dochter?”, vroeg
hij.
Legde
alles uit en Leen nam geen halve maatregelen. Alles
werd wederom keurig door hem verzorgd. De
parkeerkaart en het toegangsbewijs voor Anne-Laure met daarop het
telefoonnummer van Leen, zodat wanneer de sproeiers worden aangezet
ze haar plaatjes op het speelveld kon maken bij volle tribune’s.
Anne
was onder de indruk van hetgeen ik voor haar had gedaan en bedankte
mij uitvoerig. Niet
in natura.
Dit
was het verhaal van de besloten training Spartanen en ja weinig
wijzer geworden. En de training an sich? Ga
de tegenstander niet wijzer maken Spartanen, maar geloof mij maar dat
de boel ongelofelijk op scherp staat. Dat
de spelers morgen alles zullen geven. Ik zeg: 3-0. Komt goed.