Waarom gaan we naar het voetbal?
Het is geen gemakkelijke vraag om te beantwoorden. Het is vaak geen pretje. Je staat in de winter in de regen en kijkt naar een nederlaag tegen Waalwijk of Venlo. Waarom gaan we naar het voetbal? Waarom week na week tijd en geld investeren om gemarteld te worden?
Toen ik nog in Duitsland woonde, trouwde mijn zus met een ietwat eigenaardig persoon: hoewel hij in het Ruhrgebied was geboren, had hij niets met voetbal. Hij was volledig tegen alles wat ook maar enigszins met voetbal te maken had.
Ik wilde dit niet zomaar laten gebeuren en besloot hem mee te nemen naar het stadion van mijn club Mönchengladbach om hem eindelijk kennis te laten maken met de fascinerende wereld van het voetbal.
Het was een moeilijke opgave: alles moest kloppen voor deze wedstrijd. Het weer moest goed zijn, de tegenstand niet te sterk (zodat we konden winnen), maar ook niet te zwak (zodat het spannend zou worden).
Het werd een wedstrijd tegen Bochum. Het was winter, maar de weersvoorspelling klopte en de tegenstander ook. Dat dacht ik.
Het werd een compleet debacle. Een mix van regen en sneeuw zorgde niet voor warme gevoelens. De sfeer was slecht, Mönchengladbach verloor met 1-2.
Na een paar minuten naar het natte veld te hebben gekeken, zei ik tegen mijn zwager:
“Mijn vriend, weet je waarom we elke week naar het stadion gaan? Meestal is het niet leuk. Vaak is het gewoon koud en slecht, en zelfs als je wedstrijden wint: de meeste zijn vergeetbaar. Maar er zijn een paar momenten die je nooit vergeet. Dat gebeurt maar eens in de 20 of 40 wedstrijden. Deze momenten zijn zeldzaam. Maar daarom gaan we naar voetbal.”
Ik betwijfel of mijn zwager deze boodschap heeft begrepen. Het was in ieder geval de eerste en laatste keer dat hij in het stadion was.
Maar het gaat om de momenten die je nooit vergeet. Je kunt jaren naar het stadion gaan zonder zo’n moment mee te maken. Maar je gaat steeds weer, want vandaag zou die dag kunnen zijn: het doelpunt, de wedstrijd die je nooit meer vergeet omdat het spannend of gewoon mooi was.
Zo’n moment mochten we afgelopen zondag in Amsterdam meemaken. De verwachtingen waren niet hooggespannen. Het was tegen Ajax. De vriend met wie ik naar de wedstrijd ging, vertelde me dat zijn laatste wedstrijd in Amsterdam een 0-9 was geweest. De toenmalige keeper van Sparta had een gele kaart gekregen voor tijdrekken om te voorkomen dat de score in de dubbele cijfers zou lopen. Geniale tactiek van horror.
Ik keek naar deze wedstrijd met die 0-9 in mijn achterhoofd en was blij dat we zo lang de 0-0 konden vasthouden. Toen kwam de 95e minuut. Nassoh scoorde de 1-0 tegen Ajax. De eerste overwinning in Amsterdam sinds 36 jaar ligt binnen handbereik.
Als de bal in het net ligt, ontploft het uitvak. Vreemden vallen elkaar in de armen en schreeuwen het uit. Zelf werd ik schor van het vieren van dit doelpunt.
Het was maar van korte duur. Twee minuten later gebeurde wat altijd gebeurt: Ajax maakte gelijk. Maar het waren die twee minuten die je een heel seizoen, misschien wel een heel leven, naar het stadion doen gaan.
Bedankt, Nassoh!